Hygrophorus erubescens
wodnicha zaróżowiona
Występowanie: VI-XI
Niejadalny
Hygrophorus erubescens (Fr.) Fr., Epicr. syst. mycol. (Upsaliae): 322 (1838) [1836-183
Kapelusz: 4-10 cm, początkowo półkulisto sklepiony, po dojrzeniu płasko rozpostarty, a nawet w części centralnej zagłębiony, na brzegu u młodych okazów podwinięty, u starszych cienki. Powierzchnia w czasie wilgotnej pogody lekko lepka, szybko wysychająca, gładka, ale u starszych okazów na szczycie z pojawiającymi się drobnymi przylegającymi łuseczkami. Barwa początkowo biała z lekkim czerwonawym odcieniem, później staje się intensywniej winnokarminowa (zwłaszcza łuseczki). W miejscach uszkodzonych, na kapeluszu mogą powstawać żółtawe plamy.
Hymenofor: blaszki początkowo białawe, z wiekiem przybierające winnoczerwony odcień, uszkodzone plamią się różowawo, przy wysychaniu żółkną. Zazwyczaj dość grube, stosunkowo rzadkie, różnej długości, u młodych okazów szeroko przyrośnięte, u starszych wyraźnie zbiegające.
Trzon: 5-7 (10) x 0,8-1,5 cm, walcowaty, u podstawy czasem zwężony, włóknisty, bez pierścienia, wewnątrz pełny. Powierzchnia sucha, początkowo biaława, później z winnopurpurowymi włókienkami i gruzełkami lub ziarenkami. Pod szczytem u młodych okazów mogą się tworzyć kropelki płynu. Miejsca uszkodzone przebarwiają się na żółtawo.
Miąższ: białawy, miejscami żółtawy lub różowawy, po przekrojeniu lekko żółknący, w kapeluszu dość gruby i zwarty, o smaku gorzkawym, bez zapachu.
Wysyp zarodników: biały.
Budowa mikroskopowa: zarodniki 8-11 x 4-6 μm, elipsoidalne, gładkie. Podstawki 4-zarodnikowe, cystyd brak.
Środowisko: wyrasta w małych kępkach w cienistych lasach iglastych, głównie świerkowych, częściej na podłożu wapiennym.
Uwagi: gatunek ten występuje zarówno w górach jak i na nizinach, jest rzadki.
Literatura:
B. Gumińska, Flora Polska. Grzyby (Mycota). Tom XXVI. Wodnichowate (Hygrophoraceae). Uniwersytet Jagielloński, Instytut Botaniki, Kraków 1997
W. Wojewoda (red.), Checklist of Polish Larger Basidiomycetes – Vol. 7 (2003) – Biodiversity of Poland
Opracowanie: Waldemar Czerniawski