Systematyka » Picture tag: cantharellus-melanoxeros

Amanita ceciliae

muchomor złotawy

Występowanie: VII-X
Jadalny

Amanita ceciliae (Berk. & Broome) Bas, Persoonia 12(2): 192 (1984)

Kapelusz: średnicy 8-15 (25) cm, oliwkowoochrowy lub szaro- do kasztanowatobrązowego, z cienkim miąższem, często pokryty grubymi, szarymi szczątkami osłony. Brzeg silnie bruzdowany.

Hymenofor: blaszki białe do szarych.

Trzon: od białawego do bladoszarego, w dolnej części często ciemniejszy, kosmkowaty z zygzakowatym wzorkiem. Podstawa z dwoma lub więcej pochwowatymi, szarymi strefami.

Miąższ: biały, bez wyraźnego zapachu.

Wysyp zarodników: biały.

Budowa mikroskopowa: zarodniki okrągławe, 11,5-14 μm, nieamyloidalne.

Środowisko: gatunek ten pojawia się w lasach liściastych, pod bukami i dębami, częściej na glebach wapiennych. Nieczęsty.

Uwagi: podobnymi gatunkami są A. battarrreae i A. submembranacea.

Synonimy:
Amanita inaurata Secr. ex Gillet, Hyménomycètes (Alençon): 41 (1874) [1878]
Literatura:
E. Gerhardt, Grzyby – Wielki ilustrowany przewodnik, KDC, 2006
W. Wojewoda (red.), Checklist of Polish Larger Basidiomycetes – Vol. 7 (2003) – Biodiversity of Poland
H. Knudsen, J. Vesterholt, Funga Nordica Nordsvamp. Copenhagen 2008

Link do dyskusji na forum

Opracowanie: Waldemar Czerniawski

Systematyka » Picture tag: cantharellus-melanoxeros

Hygrocybe chlorophana

wilgotnica żółknąca

Status na Czerwonej Liście – R
Występowanie: VII-X
Niejadalny

Hygrocybe chlorophana (Fr.) Wünsche, Die Pilze: 112 (1877)

Kapelusz: 2-4 cm, początkowo wypukły, po dojrzeniu płasko rozpostarty, brzeg u wilgotnych owocników delikatnie prążkowany od prześwitujących blaszek. Powierzchnia gładka, śluzowata, po wyschnięciu błyszcząca, o barwie siarkawożółtej lub żółtej z odcieniem pomarańczowym na szczycie.

Hymenofor: blaszki cytrynowożółte, stosunkowo szerokie, dość gęste, różnej długości, przyrośnięte lub zaokrąglone przy trzonie, o ostrzu równym i gładkim.

Trzon: 3-6×0,4-0,7 cm, wysmukły, równowąski, łatwo łamliwy, wewnątrz pusty, na powierzchni gładki, suchy (w przeciwieństwie do kapelusza), o barwie siarkawożółtej, u podstawy czasem blednący.

Miąższ: żółty, w kapeluszu i trzonie cienki, kruchy, nie czerniejący, o smaku łagodnym i bez zapachu.

Wysyp zarodników: biały.

Budowa mikroskopowa: zarodniki elipsoidalne 7,5-8,5 x4-6 μm, gładkie. Podstawki 34-48 x 5-8 μm, 4-zarodnikowe. W skórce kapelusza widoczne są luźne strzępki grzybni w śluzowatej masie. Cystyd brak.

Środowisko: pojawia się pojedynczo lub w nielicznych grupach wśród traw na łąkach, brzegach lasów, polanach śródleśnych, głównie w murawach alpejskich lub w rzadkich prześwietlonych lasach.

Synonimy:
Hygrocybe euroflavescens Kühner, Bull. trimest. Soc. mycol. Fr. 92: 436 (1976)
Hygrophorus chlorophanus (Fr.) Fr., Epicr. syst. mycol. (Upsaliae): 332 (1838) [1836-1838]

Literatura:
B. Gumińska, Flora Polska. Grzyby (Mycota). Tom XXVI. Wodnichowate (Hygrophoraceae). Uniwersytet Jagielloński, Instytut Botaniki, Kraków 1997
D. Boertman, Fungi of Northern Europe, Volume 1: The Genus Hygrocybe – Revised 2nd Edition, Svampetryk, 2010
W. Wojewoda (red.), Checklist of Polish Larger Basidiomycetes – Vol. 7 (2003) – Biodiversity of Poland

Link do dyskusji na forum

Opracowanie: Waldemar Czerniawski